(Use Babelfish for a vague idea and a good laugh at the pitiful standards of computer translation.)
Ik ben aan’t bijkomen van de wervelwind aan emoties van de afgelopen week. Wat er nou precies gebeurd is, weet ik niet; wat ik ervan vind weet ik al helemaal niet. Het begon allemaal in de nacht van zaterdag op zondag vorige week, toen ik op MSN zat met VP. Op een gegeven moment kwam het hoge woord er dan uit: ik vond hem eigenlijk best wel leuk. Een echte uitspraak of dat wederzijds was kwam er niet, hij wilde me eerst beter leren kennen. Dat hebben we toen eerst maar afgesproken. Eng was het wel, want wat als ik nou de verkeerde keuze heb gemaakt? Hoe zeker was ik er nou van? En als het fout ging, hoeveel zou er dan kapot zijn?
Maandag dan samen geluncht en een beetje in de Meadows gekuierd. Ja, lief lachje en zeker knuffelbaar. Dinsdag na dem class vlug die kloterige cd-speler thuis afgeleverd en naar de Human Be-in gegaan, waar hij was met de mensen van de Asian Friends Society. Een beetje gemengde gevoelens hier. Hij was nog steeds zeker knuffelbaar maar dat initiatief moest wel van mij komen, denk ik. Jammer alleen dat er nogal veel in het Chinees gepraat werd. Maar goed, dat hoort er vast bij, dat is het doel van die hele Asian Friends Society. Op het Chinees praten na was dit toch wel een fijne ervaring, de enige domper was dat ik naar huis liep met iemand die blijkbaar ook in VP geïnteresseerd was.
Woensdag was er een vergadering van de organisatie van de Postgraduate Conference, waar VP ook bij was. Naderhand in het keukentje van 14BP nog wat gezeten, maar dat was weinig diepgaand. Ik denk dat ik toen op zoek was naar het gevoel van dinsdagavond, maar dat kon ik niet terugvinden. Wel MG op de hoogte gebracht, die nog in Amerika zat en die avond op het vliegtuig terug naar Schotland zou stappen. Na Dunedin vlug naar huis in de hoop dat er nog wat te MSN’en viel, maar hij was niet meer online.
Donderdag met de lunch in geuren en kleuren verteld aan MG wat er speelde, en ’s middags na een saai college afgedaald naar VP zijn kantoortje. En weer die gemengde gevoelens. De persoonlijke aandacht was fijn, de gesprekken over het werk lieten ook zien dat we genoeg dingen gemeenschappelijk hebben, maar toen hij minutenlang zijn Japans ging oefenen met een van de Japanners op zijn kantoor, was er toch weer de twijfel. Is dit onbeleefd? Zelfs als hij sorry zegt? Of was het positief en probeerde hij juist indruk te maken? Het engste was misschien nog wel dat er vlagen bij waren dat er geen vonken over sprongen. Hoort dat erbij, bij verliefd zijn? Periodes van warme wind die om je oren stormt afgewisseld met gevoelloze leegte? Hoe moet ik dat nou weten, ik heb dit toch ook nog nooit eerder gedaan... Toch ’s avonds bij New Scotland nog maar aan MG gevraagd, en die vond het geloof ik wel normaal.
Vrijdag dan een eerste echte date. Of zoiets. Naar de film met een hele lading van zijn vrienden. Opdat het niet helemaal een uitwedstrijd zou zijn, heb ik MG en TtT ook meegevraagd. En dat MG mee was, was maar beter ook. Gedurende de hele film (en zo goed was de film nu ook weer niet) heeft hij niet één keer naar me gekeken, en de hele avond schonk hij meer aandacht aan zijn Chinees sprekende vrienden dan aan mij. Op zoek naar een pub of club om uit te gaan, zijn MG en ik er maar vlug tussenuit geknepen. (TtT was al weg.) Vanaf de bioscoop tot Chambers Street, waar we ons afscheidden van de groep, was het ook één en al Chinees wat de klok sloeg en was het tussen MG en mij vooral stil. Na Chambers Street heb ik de tranen nog tot het festivaltheater weten binnen te houden.
Pas binnen keihard janken. Maar waarom? Omdat de liefde niet wederzijds was? Omdat de liefde eigenlijk bij mijzelf ook niet aanwezig was en ik een stomme inschattingsfout had gemaakt? Omdat er aan de eenzaamheid geen einde kwam? Omdat ik dit hele verliefd zijn-gebeuren niet onder de knie heb? Omdat ik geen idee heb waarom ik hem nou eigenlijk leuk vond en wat ik nou eigenlijk van hem wilde? Alles. En niets. De leegte.
De volgende dag eerst niets aan mijn moeder verteld, maar er later toch maar een e-mail aan gewaagd. Het lieve antwoord dat daarop kwam is misschien nog het beste dat hieruit voort is gekomen.
Maar nog steeds is er dat verlangen. Naar de lieve lach, naar de genegenheid van dinsdagavond, naar het gevoel dat alleen zijn niet hoeft. Als ik dit alles rationaliseer, denk ik dat VP en ik allebei naar hetzelfde op zoek zijn, en dat we dat verward hebben met naar elkaar op zoek zijn? Niet iedereen past bij elkaar, en dat hebben we maar te accepteren. Vervelend is het wel, maar wat niet is, is niet. (En toch is-ie leuk.)
Nou is het oppassen dat ik de muren om me heen niet nog hoger en sterker opbouw, maar dat ik mensen toelaat. Ik ben benieuwd hoe dit afloopt.
(Misbruik van deze informatie zal leiden tot zwaar fysiek geweld.)
Ik ben aan’t bijkomen van de wervelwind aan emoties van de afgelopen week. Wat er nou precies gebeurd is, weet ik niet; wat ik ervan vind weet ik al helemaal niet. Het begon allemaal in de nacht van zaterdag op zondag vorige week, toen ik op MSN zat met VP. Op een gegeven moment kwam het hoge woord er dan uit: ik vond hem eigenlijk best wel leuk. Een echte uitspraak of dat wederzijds was kwam er niet, hij wilde me eerst beter leren kennen. Dat hebben we toen eerst maar afgesproken. Eng was het wel, want wat als ik nou de verkeerde keuze heb gemaakt? Hoe zeker was ik er nou van? En als het fout ging, hoeveel zou er dan kapot zijn?
Maandag dan samen geluncht en een beetje in de Meadows gekuierd. Ja, lief lachje en zeker knuffelbaar. Dinsdag na dem class vlug die kloterige cd-speler thuis afgeleverd en naar de Human Be-in gegaan, waar hij was met de mensen van de Asian Friends Society. Een beetje gemengde gevoelens hier. Hij was nog steeds zeker knuffelbaar maar dat initiatief moest wel van mij komen, denk ik. Jammer alleen dat er nogal veel in het Chinees gepraat werd. Maar goed, dat hoort er vast bij, dat is het doel van die hele Asian Friends Society. Op het Chinees praten na was dit toch wel een fijne ervaring, de enige domper was dat ik naar huis liep met iemand die blijkbaar ook in VP geïnteresseerd was.
Woensdag was er een vergadering van de organisatie van de Postgraduate Conference, waar VP ook bij was. Naderhand in het keukentje van 14BP nog wat gezeten, maar dat was weinig diepgaand. Ik denk dat ik toen op zoek was naar het gevoel van dinsdagavond, maar dat kon ik niet terugvinden. Wel MG op de hoogte gebracht, die nog in Amerika zat en die avond op het vliegtuig terug naar Schotland zou stappen. Na Dunedin vlug naar huis in de hoop dat er nog wat te MSN’en viel, maar hij was niet meer online.
Donderdag met de lunch in geuren en kleuren verteld aan MG wat er speelde, en ’s middags na een saai college afgedaald naar VP zijn kantoortje. En weer die gemengde gevoelens. De persoonlijke aandacht was fijn, de gesprekken over het werk lieten ook zien dat we genoeg dingen gemeenschappelijk hebben, maar toen hij minutenlang zijn Japans ging oefenen met een van de Japanners op zijn kantoor, was er toch weer de twijfel. Is dit onbeleefd? Zelfs als hij sorry zegt? Of was het positief en probeerde hij juist indruk te maken? Het engste was misschien nog wel dat er vlagen bij waren dat er geen vonken over sprongen. Hoort dat erbij, bij verliefd zijn? Periodes van warme wind die om je oren stormt afgewisseld met gevoelloze leegte? Hoe moet ik dat nou weten, ik heb dit toch ook nog nooit eerder gedaan... Toch ’s avonds bij New Scotland nog maar aan MG gevraagd, en die vond het geloof ik wel normaal.
Vrijdag dan een eerste echte date. Of zoiets. Naar de film met een hele lading van zijn vrienden. Opdat het niet helemaal een uitwedstrijd zou zijn, heb ik MG en TtT ook meegevraagd. En dat MG mee was, was maar beter ook. Gedurende de hele film (en zo goed was de film nu ook weer niet) heeft hij niet één keer naar me gekeken, en de hele avond schonk hij meer aandacht aan zijn Chinees sprekende vrienden dan aan mij. Op zoek naar een pub of club om uit te gaan, zijn MG en ik er maar vlug tussenuit geknepen. (TtT was al weg.) Vanaf de bioscoop tot Chambers Street, waar we ons afscheidden van de groep, was het ook één en al Chinees wat de klok sloeg en was het tussen MG en mij vooral stil. Na Chambers Street heb ik de tranen nog tot het festivaltheater weten binnen te houden.
Pas binnen keihard janken. Maar waarom? Omdat de liefde niet wederzijds was? Omdat de liefde eigenlijk bij mijzelf ook niet aanwezig was en ik een stomme inschattingsfout had gemaakt? Omdat er aan de eenzaamheid geen einde kwam? Omdat ik dit hele verliefd zijn-gebeuren niet onder de knie heb? Omdat ik geen idee heb waarom ik hem nou eigenlijk leuk vond en wat ik nou eigenlijk van hem wilde? Alles. En niets. De leegte.
De volgende dag eerst niets aan mijn moeder verteld, maar er later toch maar een e-mail aan gewaagd. Het lieve antwoord dat daarop kwam is misschien nog het beste dat hieruit voort is gekomen.
Maar nog steeds is er dat verlangen. Naar de lieve lach, naar de genegenheid van dinsdagavond, naar het gevoel dat alleen zijn niet hoeft. Als ik dit alles rationaliseer, denk ik dat VP en ik allebei naar hetzelfde op zoek zijn, en dat we dat verward hebben met naar elkaar op zoek zijn? Niet iedereen past bij elkaar, en dat hebben we maar te accepteren. Vervelend is het wel, maar wat niet is, is niet. (En toch is-ie leuk.)
Nou is het oppassen dat ik de muren om me heen niet nog hoger en sterker opbouw, maar dat ik mensen toelaat. Ik ben benieuwd hoe dit afloopt.
(Misbruik van deze informatie zal leiden tot zwaar fysiek geweld.)
2 comments:
That is so strange in translation. In places, completely unintelligible, and in places rather poetic. I think my favorite bit was "Narrowest was perhaps still that there were puffs at that there none sparkles concerning jumps. Hears that, at amorous to be? Periods of warm wind which for your ears storms varied with heartless vacuum?"
Unfortunately, only minimally understandable, as computer translation normally is.
I tried to understand what it says in the entry, and could get a little grip of it.
I could understand the turbulence inside your mind, cos I was having a similar thing spinning my thoughts around as well.
btw I apologise if you think it's very impolite to practice Japanese with my officemate.
Post a Comment